روز نوشت

یه بنده خدایی می گفت فاصله بین دوست داشتن و نداشتن یه لبخنده ولی به نظر من مرز بین این دو خیلی ظریف تر و شکننده تر از یه لبخنده.

گاهی به خودم می گم : این همه درس خوندی و سگ دو زدی و دور از جوون هنوز هم داری می زنی  که چی؟ خسته از اداره بیایی خونه و بدو بدو ، غذا خورده و نخورده ، گل پسرو که گیج خوابه بخوابونی و گاهی شانس بیاری و بخت یارت باشه یه چرت کوتاه نصیبت بشه . بعد روز از نو روزی از نو . باسرعت ١00 کیلومتر تو خونه بدویی هی تمیز کنی و بشوری و بسابی  و غذا رو رو گاز ببری که چی؟!!! چایی دم کن ، غذا ی بابایی و غذای پسری هر کدو م جدا  آماده شه، تنقلات و میوه و همه چیز رو میز چیده شده  تا بابایی که می آد خونه ،خونه مثل دسته گل به نظر بیادو با چای لب سوز حلقی تازه کنه... شاید مرز خوشبختی و بدبختی همین جاست . که همسرت بعد از خوردن اولین چای بهت بگه : خانم خیلی زحمت کشیدی ،  خسته نباشی . و من دوباره جو گیر شم و واسش هندونه قاچ کنم که  خوردنش عشق بابایی و گل پسره... و من فقط از کنار اوپن نظاره گر بریز و بپاش این دو باشم  و تا بوق سگ همینطوری دور خودم بچرخم و ببرم وبیارم تا موقع خواب بابایی و پسری شه . وقتی خسته میرم تو رختخواب و بالش رو زیر سرم صاف میکنم . می بینم پسری خودشو به زور رو بالشم جا کرده و منتظره که بوس شب بخیر رو نثار گونه هام کنه به خودم می گم : خوب زندگی همینه . کسایی که وجودشون بهت وابسته باشه شاید خسته کننده باشه ولی لذت بخش هم هست.