روز های من

مادر جان چند روزیه که رفتن مهمانی... رفتن خانه خواهر جان... و من هستم و پسرک و دری که هر روز با بغض بهش نگاه می کنم...این روزها بیشتر به نبودن فکر می کنم ... می دونم روزی می رسه که این در برای همیشه بسته بمونه و من بمونم یک حفره بزرگ از تنهایی... مادر ما که کم و بیش معرف حضور هستن... از اونجایی که چندان حال و حوصله ندارن اصولا در زندگی روز مره ما نقش چندانی ندارن اما انگار تنفس در هوای که با نفس هاش آمیخته قدم هامو استوار تر می کنه...  

----------------------------------------------------------- 

پی نوشت: 

می رم دنبال گل پسر می بینم پر از بغضه ... می گم چی شده؟ می گه محمد متین منو زد... می گم خوب تو چی کار کردی می گه هیچی منم با لگد زدم تو شکمش و من ام که قیافه امی می شه تعجب.... 

شب موقع خواب به من می گه : مامان من چیه تو هستم؟؟ می گم تو نفس منی..میگه نه من نفس خاله ام... می گم خوب جیگر منی .. می گه نه من جیگر نانام .. میگم تو عشق منی.. می گه نه تو عشق منی... و من سفت بغلش می کنم ... می دونم اون بالاتر از هر چیزیه توی این دنیا برام که توی یه کلمه نمی گنجه 

راستی می خوام تا مادر نیومده برم دنبال خلاف کاری دنبال یه سیگار سبکم