دوست نادیده

 این روزها برای دوستی نادیده ای که هرروز مهمان مهربانی هاش در پس و پشت نوشتهای نازنین اش  آنچنان دلخونم که حس های بد پر کشیدن پدر دوباره برام زنده شده... 

حس بودن پشت در اتاق به امید رسیدن خبری خوب... اضطراب از دست دادن کسی که با تمام قوا سعی می کنی نگه اش داری... وقتی احساس حاضر به پذیرش واقعیتی نیست که در پیشه.. و حس ناباوری و بهت ... می دونم این روزها دوستی فرسنگها دور تر داره خون گریه می کنه...می دونم خون گریه کردن یعنی چی... می دونم وقتی چشم آنچنان لبریز از اشک بشه که راهتو نتونی تشخیص بدی... وقتی تنها نگاهت به آسمون باشه تامعجزه ای نشونه ای برات بفرسته... می دونم وقتی اشک چشمات و آب دماغت یکی می شه و روسریت خیس از هر دو یعنی چی... می دونم وقتی نگران مواجه دیگران با این رویدادی یعنی چی... میدونم لحظه هات با سنگینی می گذرن یعنی چی... می دونم وقتی در اوون اتاق باز بشه و تو دوان دوان خودت رو برای گرفتن دارو به درو دیواری بزنی به امید شفا....می دونم بارها زانوهات تا شدن و قدرت دوباره بلند شدن رو از دست دادی.... می دونم وقتی بهت می گن براش دعا کن یعنی چی.... و تو هی ذکر بگی هی ذکر بگی به امید شفا... و توی لحظه تو و عزیزت با هم به خط پایان می رسین... اوون مثل یه پروانه از این پیله رها می شه و تو می مونی و حسرت روزهای از دست رفته... می دونم چقدر دلتنگ صداش خواهی شد... دلتنگ آغوش بی منتش... دلتنگ بوی بدنش... دلتنگ نوازش هاش... دلتنگ تشر هاش... برات آرزوی جز صبر ندارم در مواجه   با اتفاقی که دیر یا زود می افته