۲۱ تیر ۸۷

۴ سال از اوون روز ی که دست به دست هم وارد سالنی شدیم که همه برامون دست می زدن گذشت... ۴ سال از روزهایی گذشت که هم توش خوبی بود و هم بدی... ۴ سال که من و تو بیشتر گرفتار حواشی بودیم تا اصل زندگی... موهات الان بیشتر سفیده تا سیاه و پوست مثل سابق نیست... شاید کم حرف تر از سابق شده باشی و شاید کمی تلختر... اما هنوز دستات و شونه هات تنها جایی که دوست دارم تکیه گاه دائمی زندگیم باشه... هنوز وقتی دستام رو توی دستات می گیری و می گی دوستم داری می فهمم که اشتباه نکردم... تو هنوز تنها مرد زندگیم هستی  و من شاید بی نیاز به نظر بیام ولی بیشتر از قبل نیازمند مهرت و عشقتم...