دوشنبه ساعت 10.30 دقیقه

چه کسی جز یک مادر می تونه بفهمه که اوون مادر یزدی که بچه اش رو از پنجره اتوبوس به بیرون پرتاب کرد و توی یک لحظه همه چیز آتیش گرفت توی آخرین لحظه به چی فکر می کرد... کی می تونه درک کنه اوون مادر با تمام قدرت تنها داشته اش عزیزترین  کسی رو که داره از خودش برونه تا اوون بچه باز آسمان آبی رو ببینه و مادر ... دلم خونه برای اوون مادر و مادرها دیگه که هر روز با اتفاق های مشابه ای عزیزانشون رو از دست می دن... پر از نفرتی ام از جمله (قسمتشون همین بوده).. این چه قسمت و سرنوشتیه که گاه و بیگاه یقیه ما رو می گیره... 44 نفر مردن .. 44 تا خانواده بدبخت شدن...حداقل سه برابر این افراد سرنوشتشون برای همیشه تغییر کرد.. و خانه هایی که دیگه هیجوقت چراغ شون روشن نمی شه... کی باید جواب بده... اصلا از کی باید پرسید ... کی می تونه بپرسه چرا... فکر می کنین تا چند روز این مردم فراموشکار به این قضایا فکر می کنن... آخرش هم با انداختن گناه کردن هم دیگه و گردن قضا و قدر همه چی به خیر خوشی تموم میشه... از این روزها نفرت دارم... از این ادمها... از این همه بغض فریاد نزده...